Rare strapatsen
De gemeente heeft het al jaren moeilijk om prestaties te leveren op het bibliotheekdossier. Het lukt maar niet om een nieuwe huisvesting voor elkaar te krijgen. Voorheen kon het falen wel worden afgedekt met een grote zak geld en dan kon men weer opnieuw beginnen. Maar die tijd is voorbij, er is nu geen geld meer en dan komt het aan op bekwaam besturen.
Dat laatste komt niet zo goed uit de verf. Het meedrijven met de wind in de rug is niet zo moeilijk. Maar goed manoeuvreren in moeilijke omstandigheden vergt stuurmanskunst en vakmanschap. Dat ontbreekt blijkbaar en met de rare strapatsen waarvan we horen is het niet zo vreemd dat het scheepje weer eens vastgelopen is.
Business as usual
Er is helemaal niets veranderd sinds de ontploffing van het onmogelijke project waarbij de gemeente destijds voor ontstellend veel geld de Noordzeepassage wilde verbouwen. Het alibi was toen dat dit voor de bibliotheek zou worden gedaan. Maar de werkelijke reden was dat geen bedrag te hoog was om de loop weer terug te krijgen in het winkelcentrum rond het Emmaplein en de Badstraat. In die doelstelling kon de bibliotheek mooi meeliften. Omdat het gebouw veel te groot was voor de bibliotheek moest de muziekschool er maar bij gestopt worden. Dit compliceerde het onmogelijke project nog verder en maakte het nog risicovoller. Er werd een rapport besteld bij Berenschot om een alibi te hebben voor de fusie van deze instellingen. Die fusie met de muziekschool heeft natuurlijk in werkelijkheid geen meerwaarde maar levert wel heel veel extra complicaties op.
Het gemeentehuis is een onderwijsinstelling
De Noordzeepassage is helemaal niet ontworpen voor de functie van cultuurhuis en feitelijk bleek het daarom ook letterlijk een onmogelijk project. Voor mensen met normaal gezond verstand was dat trouwens al vrij snel duidelijk. Het college had er destijds wat meer tijd en geld voor nodig. Uiteindelijk pakte men dankbaar het excuus beet dat de VVE van de bovenliggende woningen het niet zag zitten en trok veel te laat noodgedwongen de stekker uit het project.
Inmiddels waren er miljoenen euro’s op verbrand, gemeenschapsgeld zeg ik er maar even bij. Daar was het toenmalige college voor verantwoordelijk maar de verantwoordelijken wasten hun handen in onschuld en wezen naar de buitenwereld als oorzaak voor het groteske falen. Deze geschiedenis is belangrijk want bij elk falen, en dat zijn er nogal wat, horen we het mantra “lessons learned”. Het gemeentehuis is blijkbaar een onderwijsinstelling. De bestuurders lopen er blijkbaar stage.
De schuld ligt weer bij anderen
Inmiddels zijn we vier jaar verder. We zijn in die periode helemaal niets opgeschoten. Maar opnieuw is er weer veel geld verbrand dat niets heeft opgeleverd. Dat heet gewoon disfunctioneren. En nu ook het project Emmaplein ontploft is zien we opnieuw hetzelfde gedrag als voorheen van de verantwoordelijken. Er wordt geen verantwoordelijkheid genomen, het lag allemaal aan anderen. Er is dus helemaal niets geleerd in het onderwijsinstituut aan de Zeeweg.
Ook deze keer is het om allerlei redenen letterlijk en figuurlijk een onmogelijk project. Het is een verkeerde keuze om voor de locaties van de Burgt en het Emmaplein te gaan. KiesKatwijk heeft dat van het begin af aan betoogt. Er is destijds een veel beter alternatief aangedragen op het Marktplein. Het feit dat er na vier jaar geen vooruitgang is geboekt is op zichzelf al een bewijs van de verkeerde keuze. Maar het college gaat door tot het echt niet meer verder kan. Dat is onverstandig en die starheid is een bewijs van het feit dat we te maken hebben met gebrek aan leiderschap.
Waar staan we nu?
We staan nu bij de puinhopen die dit college in haar korte bestaan reeds heeft weten te veroorzaken. De verandering en vernieuwing die dit nieuwe college zou brengen is weer een illusie gebleken. De Burgt, een prachtig initiatief van destijds wethouder Willem van Duijn, is onnodig naar de bliksem geholpen. Er is weer meer geld, gemeenschapsgeld moet ik zeggen, verbrand zonder dat het rendement heeft opgeleverd. De bibliotheek is weer bij nul. Voor de hoeveelste keer eigenlijk? We staan er nu dus nog slechter voor als op het moment dat het project Noordzeepassage ontplofte. Hoe krijg je het voor elkaar? En we staan als bestuur van de gemeente Katwijk weer eens enorm voor paal. Het is een soap. Het feit dat de coalitiepartijen zich in het debat over deze kwestie muisstil hebben gehouden is veelzeggend. Zij zagen blijkbaar geen mogelijkheden om hun companen in het college te verdedigen. Eerlijk gezegd zie ik die ook niet.
Jaap Haasnoot